شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی

 

 

      تو را با لهجه ی گلهای نیلوفر صدا کردم

 

 

         تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت

 

 

      دعا کردم

 

 

       تورا از بین گلهایی که در تنهاییم رویید با حسرت

 

 

    جدا کردم

 

 

   و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی:

 

 

   دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی

 

 

   و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم

 

 

   تو را در دشتی از تنهایی و حسرت

 

 

  رها کردم

 

 

 همین بود آخرین حرفت

 

 

    و من بعد از عبور تلخ و غمگینت حریم چشمهایم

 

 

     را بروی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید

 

 

  وا کردم

 

 

  نمیدانم چرا رفتی؟

 

 

   نمیدانم چرا شاید خطا کردم

 

 

            و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی

 

 

        نمیدانم کجا؟تا کی؟برای چه؟ 

 

 

    ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه میبارید

 

 

    و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت

 

 

            و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد

 

 

           و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی

 

 

          دانه برمیداشت

 

 

            تمام بالهایش غرق در اندوه غربت شد

 

 

            و بعد از رفتن تو آسمان چشمهایم خیس باران بود

 

 

             نمیدانم چرا رفتی؟

 

 

            نمیدانم چرا شاید خطا کردم

 

 

            و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی

 

 

                       نمیدانم کجا؟تا کی؟برای چه؟             

 

 

           و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد من بی تو

 

 

          هزاران باردرهر لحظه  خواهم مرد

 

 

      کسی حس کرد من بی تو تمام هستیم از دست خواهد رفت

 

 

         و بعد از رفتنت دریا چه بغضی کرد

 

 

          کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد

 

 

      و من با آنکه میدانم تو هرگز یاد من را با عبور خود

 

 

        نخواهی برد

 

 

    هنوز آشفته ی چشمان زیبای توام برگرد!

 

 

     ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد

 

 

    و بعد از اینهمه طوفان و وهم و پرسش و تردید

 

 

     کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت:

 

 

          تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو 

 

 

       در راه عشق و انتخاب آن خطا کردم

 

 

      و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید

 

 

      کنار انتظاری که بدون پاسخ و سردست

 

 

         و من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل

 

 

           میان غصه ایی از جنس بغض کوچک یک ابر

 

 

            نمیدانم چرا؟ شاید به رسم پروانگی مان باز

 

 

            برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

 

مرتضی

 

 

 

نظرات شما عزیزان: